Esperance

Esperance
De weg van Southern Cross naar Esperance ging via Kalgoorie-Boulder. Het was de bedoeling om daar een paar dagen te blijven, maar eenmaal daar aangekomen besloten we toch door te rijden omdat het pas 12 uur was en het stadje was piep klein. Wel wilden we de Super Pitt Gold Mine, de grootste goud mijn van Australie, bekijken, op wereldsranglijst staan ze op de 9e plaats op de 10e plaats staat de Boddington Mine ook in WA, deze is vrij nieuw, 2009. Zoveel mensen hadden het ons aangeraden, je kan niet in Kalgoorlie zijn zonder dat gezien te hebben.
In West Australie alleen werken ongeveer 15000 mensen in goud mijnen. Er zijn in WA 25 goud mijnen. Het was even zoeken maar uit eindelijk waren we dan, op een berg aan de rand van een krater, ontstaan door ontploffingen en afgravingen. Gigantisch groot is de mijn. In de diepte zie je grote trucks langzaam af en aan rijden. Het lijken net kleine speelgoed autootjes, maar dan zie je normale personen auto's daar ook rijden, dat lijken wel speldenknopjes vergeleken bij de trucks.
En mensen kan he zonder verre kijker al helemaal niet onderschijden. Je denkt misschien dat je het goud ziet blinken, maar dat is niet zo hoor, het ziet er allemaal uit als rood/bruin gesteente. Hoe het goud er uit eindelijk uit gehaald wordt zie je niet, jammer genoeg. Erg indruk wekkend was het wel. Nu weer door rijden naar Esperance, door veel mensen aangeraden.
We rijden langs onmetelijke graan velden, aan bijde zijden van de weg, zo ver het oog kan rijken. Toch zien we ook weer ondiepe, maar wel brede meren die ook hier voor zout winning gebruikt worden. Tegen de schemering komen we de stad binnen rijden en aangekomen bij het park was de receptie al gesloten. Er brandde nog wel licht, Jaap klopte op het raam en een man kwam naar buiten, hij zou de beheerster gaan halen, ze was bezig in het park. Na in geboekt te hebben, gaf ze ons veel informatie over wat er zoal te doen en te zien was in Esperance en omgeving. We zetten snel de tent op, de volgende dag zouden we de stad verkennen.
Er bleek ook een Pink Lake hier te zijn maar hij was prachtig blauw, de balans tussen het zout gehalte en de algen was nog niet zo dat het water rose lijkt. We rijden door naar de kust weg het is erg heuvelachtig en dan, vanaf zo'n heuvel kijk je neer op de zee....... prachtig, adem benemend, onbeschrijflijk mooi. Een intens blauwe zee met witte schuimkoppen in de branding, zo zie je het op foto's maar nu is het echt. Er zijn regelmatig stop plaatsen om het allemaal rustig te kunnen bekijken. Het is een schakering van verschillende blauwe kleuren met steeds die witte branding. Zelfs een foto kan niet weergeven wat je ziet in zijn totaliteit, met een prachtige lucht daar boven. We rijden door duinen, en langs kapitale huizen, maar soms ook kleinere optrekjes met prachtig onderhouden tuinen. Het is erg winderig maar de temperatuur is aangenaam. We zouden hier best willen wonen, maar de schoorstenen bij de huizen doen ons realiseren dat de winters hier behoorlijk tegen kunnen vallen, vooral met de constante wind die dan in kracht toe neemt. Een wind die rechtsstreeks van de zuidpool komt er ligt niets tussen in.

Op een gegeven moment zien we een bijna ronde rots in het water met een uitholling er in, zeker zo gevormd door de kracht van de zee. Er zijn ook een paar windsurfers, niet aan te raden want er zijn haaien, de meeste zijn ongevaarlijk maar er zijn ook orca's. Een week later hoorden we dat er een jongen door 2 orca's aan gevallen was terwijl hij surfde. Een heeft zijn hand er af gebeten en de ander heeft hem in zijn andere arm gebeten die later tot zijn elleboog geamputeerd moest worden. Hij heeft het strand nog kunnen berijken en heeft toen het bewust zijn verloren. Gelukkig was er snel hulp anders had hij het er niet levend af gebracht. Er staan hier ook steeds borden met: "je veigheid is onze zorg maar jouw verantwoordelijkheid". Toch schijnen mensen dat te licht te nemen.
Jaap heeft ook een keer vanaf de rotsen gevist, heel voorzichtig want te dicht bij de rand kan het glad zijn of er kan een onverwacht hoge golf op de rots komen. Hij had niets gevangen dus na 1,5 uur zijn we maar weg gegaan. Het was ook koud, we hadden onze winter jassen aan, maar toch nog korte broeken.
We zijn toe naar een strandje gegaan en daar had hij meer geluk, 2 vissen dus de stand is nu Selma 3 vissen en Japie 4 en een krab, die soort krab, de blue sand crab, blijkt hier 28 dollar de kilo te zijn, maar hij telt toch niet mee in de score.

Er waren 2 wind molen parkjes die de hele stad van elektra konden voorzien, zodat ze niet van de rest van Australie afhankelijk waren.
We zijn ook naar de show day, een soort kermis, geweest waar ook de plaatselijke produkten en bedrijven te zien of te kopen zijn. Er waren bijvoorbeeld schapenscheerderswedstrijden, koeien, stieren, kippen, ganzen, eenden, schapen, rammen, lammetjes en paarden shows. Elke regio heeft eens per jaar zo'n dag en dat is dan ook een vrije dag voor die regio.

Het was mooi weer, toen we in het winkelcentrum waren kwamen we een man van Shrilanka tegen met zijn zus en zwager, we hadden hen ook in Port Hedland op de camping ontmoet. Het was leuk om weer even hij te praten. Ze hebben een schapen boerderij in the Bleu Mountains. Toen we weer naar buiten liepen werden we overvallen door een snijdende hete wind van 43 graden. Snijdend om dat het zo heet en zo'n harde wind was. Gauw maar weer het winkelcentrum in. Na een paar bur was het weer te doen.

We zijn ook aan het eind van een dag naar Lucky Beach gegaan waar het witste zand van Australie was. Jaap had een beetje mee genomen en omdat het nat en een beetje schemering was zag het er niet sneeuw wit uit. Na dat ik het in de zo'n op wit keuken rol had laten drogen kon je echt goed zien hoe wit het was en zo fijn, net poeder.

We zijn nog een paar keer langs de kust gereden, dat was toch het mooiste wat ons aantrok. Ik hoop dat de foto's een beetje weergeven hoe adem benemend mooi dat was.
Op onze laatste avond was het nood weer. De regen kwam met bakken uit de lucht, het waaide hard en door de bliksem die achter elkaar kwam, kon je ons zeker in vanaf buiten in de tent zien zitten. Dat de tent het gehouden heeft is een geluk, hij was drijf nat toen we de volgende ochtend moesten inpakken. Het zou daar nog 3 dagen blijven regenen en de verwachting was dat we er onderweg nog niet vanaf zouden zijn.
Oke lieverds tot gauw op onze volgende locatie, Fraser Range (ik kan nu al verklappen dat we daar niet konden blijven)