Southern Cross

Southern Cross ( na Perth, en dan Esperance en dan Caiduna geen Fraser Range en dan Eucla)

Wegrijdend uit Perth valt het direkt op dat het gebied heuvelachtig wordt. We rijden door wijngaarden, olijfboomgaarden, ook is er vee teelt, schapen en koeien. Alles is wel op kleinere schaal en dat is leuk want nu zie je ook echt mensen op het land werken. Er bloeien prachtige bloemen langs de weg. Eenmaal weer op de Great Eastern Highway is het weer kilometers vreten.

De bedoeling is om in Westonia te staan Een dorpje met hoogsten 45 inwoners, heel lang geleden was het een bloeiend goudzoekers oord. Nu is het stil en bijna verlaten. Er is eigenlijk alleen nog een mijn, de Edna May Gold Mine, die in ontwikkeling is en veel groter is dan de oude mijn. Maar de stad zelf heeft er bijna geen profijt meer van.
De camping was piep klein, slechts plek voor 5 caravans, er stonden er 3, waarvan een van de beheerder en een stukje gras voor tenten, wij zouden de eerste zijn. Het zag er netjes uit en het werd in stand gehouden door de gemeente. Toen ik bij de caravan van de beheerder stond en hem riep, kreeg ik geen gehoor, terwijl alles open stond. Ook bij de tweede caravan kreeg ik geen gehoor en uit eindelijk kwam er bij de derde caravan een man naar buiten die vriendelijk vroeg wat ik wilde. Toen ik hem zei dat ik opzoek was naar de beheerder, lachte hij en zei: "hij heeft je waarschijnlijk zien komen en dan komt hij niet naar buiten". Hij zou net met mij naar de caravan van de beheerder lopen toen hij zag dat de beheerder al naar onze auto toe liep waar Jaap in zat. Ik bedankte de man en liep terug naar de auto. Er waren veel hinderlijke vliegen. De manier waarop de man ons te woord stond gaf je het gevoel dat hij ons liever niet in het caravan parkje wilde, dat was alleen nog meer werk voor hem. Hij zij dat het 10 dollar per persoon per nacht was als we hem cash betaalden, anders moesten wij maar naar de counsel gaan maar die vroegen 11 dollar. Hij zou het zeker in zijn eigen zak steken. We hadden geen cash geld en vroegen of er een bank of zo was. Nee dat hebben we niet en bij het postkantoor hebben ze ook geen geld, daar zit een oude vrouw van 85 en die doet alleen zegeltjes. Hier is niets te beleven zei hij er nog bij. Een vreemde man hoor, met vreemde voeten die er dood uit zagen. Voor we weg reden kwam er een bus met werklieden, zeker fly-in / fly-out mijnwerkers, die in de sta-caravans blijven speciaal door Rio Tinto neer gezet. Daar hoeft hij zich niet mee te bemoeien.
We besluiten naar Southern Cross te gaan. Dat ligt 180 km verder en wat ons op valt zijn de brede straten. Vroeger heel vroeger kwamen er kamelen karavaans, die bevoorrading brachten voor de goud zoekers en om te kunnen keren moesten de zand wegen extra breed zijn. Nu zijn de wegen geasvalteerd en men heeft ze wel zo breed gelaten.
We zijn er 2 dagen gebleven. Het stadje was klein, 100 mensen die stil zijn blijven staan in de tijd, een echt out back stadje, met een pub, een kerkje, een benzine station, een hotelletje en een general store voor de hoog nodige boodschappen, wat bijzonder was, was dat ze veel Azische produkten verkochten.
De camping was kaal, rood zand, vliegen wel schone toilet blokken en douches.

Na goed uitgerust te zijn vertrokken we naar Kalgoorlie - Boulder, of we daar blijven zien we dan wel weer.
Tot dan x x x